2017 uit de lucht

10 januari 2018

Er is een jaar aan ons voorbij gevlogen. Alle clichés kunnen weer uit de kast, want wat ging het me toch snel. Voor mij persoonlijk misschien nog wel wat sneller dan andere jaren. Een nieuw leven opbouwen in een ander land. Het maakt dat de secondewijzer voor mijn gevoel deze keer twee stapjes tegelijk zette. Nooit eerder zat ik zoveel in een vliegtuig, en dan speelt de tijd helemaal met je. Een uurtje vooruit, een uurtje weer terug. Of zelfs negen uur. Hoog in de lucht heb ik dus vaak een blik geworpen op onze aarde.

Vliegen heeft iets rustgevends. Je bent even ver verwijderd van alle commotie daar beneden. Hier in de lucht bestaat de mogelijkheid niet dat een clown president is van de VS. Dat er IS strijders Europese steden als Londen, Manchester, Stockholm en Istanbul onveilig maken. Hierboven lijkt die aarde zo vredig, haast onbewogen. Een vriendelijke dame van AirFrance geeft me een kopje koffie. Ze lacht als ik een klein grapje maak. 300 mensen bedienen bedenk ik me, een kleine afwisseling is wel op z’n plaats. Ook zij is even van de wereld, tientallen kilometers verwijderd van moeder aarde. Zij lijkt ons steeds vaker te willen vertellen dat we voorzichtig moeten zijn met haar. In Californië stonden nog nooit eerder zoveel bossen in de brand door de aanhoudende droogte. In Florida of Sint-Maarten waren ze nooit eerder zo bang voor orkanen. En toch worden klimaatproblemen gebagatelliseerd. In Europa komt dat besef er steeds meer en werken we steeds harder aan behoud van klimaat.

Ik tuur nog eens uit mijn raampje en zie onze planeet aan mij voorbij glijden. Wat een afstand. In 2017 leerde ik dat afstanden aan bepaalde zaken geen afbreuk doen. Ik hield met een aantal mensen een goed contact. Ik ontdekte hoe het sturen van een kaartje een wereld van verschil maakt. Ik ontdekte hoe bijzonder het is dat mensen bij jou op bezoek willen komen, al die duizenden kilometers trotserend. Ik droom weg en denk aan een klein terrasje aan de Californische kust op de route van San Francisco naar Los Angeles: Davenport heet het gehucht. Ik rijd hier langs met mijn ouders en we stoppen voor een gebakje met koffie. Het uitzicht is prachtig en de mogelijkheid dat er elk moment een walvis voorbij kan komen maakt het haast mythisch. Het is voor mij een van de hoogtepunten van 2017. Het samenzijn met diegene die je liefhebt, onvoorwaardelijk, niet gescheiden door afstand.

De piloot meldt dat hij de daling gaat inzetten. Vliegen, het blijft een bijzonder ervaring. Het lijkt ook altijd dat ik dan net iets dichter ben bij de mensen die ik verloor tijdens mijn reis op aarde. Ook met hun is de afstand veel kleiner dan ik me soms realiseer. Het is een geruststelling. Het vliegtuig raakt de aarde. Mijn overpeinzingen zitten er weer op. Ik land op onze prachtige planeet. We zouden wat vaker moeten vliegen bedenk ik me. Of beter, af en toe moeten we naar een plekje gaan waar we realiseren wat we hebben. Dat we, ondanks IS, Trump en al die andere ‘gekken’, op een planeet leven die ons talloze geluksmomentjes schenkt. Zoals mijn tijd met familie en vrienden tijdens de kerstvakantie. Laat deze en talloze andere momenten het anker zijn waarop wij ons gedurende het jaar voortbewegen over onze clowneske planeet. Soms van elkaar verwijderd, maar uiteindelijk áltijd dicht bijelkaar.

Foto uit eigen archief (zicht op San Diego vanuit Delta-vliegtuig)