Amerika van boven

15 april 2017

Als ik een ding karakteristiek vind aan Nederland, sinds ik hier rondloop door Amerika, is het wel het perfect ingerichte landschap. Wie ooit het programma “Nederland van boven” heeft gezien van de VPRO, weet wat ik bedoel. Elk stukje land dat we hebben is in gebruik. Op een nuttige en uiterst efficiënte manier. En het ziet er ook nog eens perfect uit. Elk stukje gras in Nederland is gemaaid, en dat is inclusief de middenberm van de A2. Onkruid zie je nauwelijks en als we het al zien, dan weten we vrijwel zeker dat het er binnen een week niet meer staat. Behalve dan natuurlijk de voortuin van die vervelende buurtbewoner op de hoek, die, tot ieders irritatie, de boel maar gewoon de boel laat…

In principe geldt dat zelfs voor onze natuurparken, voor zover we die al hebben. Als je in Nederland door een bos loopt, dan ligt je niets in de weg. Het tekent onze instelling, maar waarschijnlijk ook het chronisch gebrek aan ruimte in ons kikkerlandje. Dergelijk onderhouden landschapsinrichting kennen ze in de VS totaal niet. Er is zoveel ruimte, dat ze echt niet elk stukje gras gaan maaien en al zeker niet in de middenberm van interstate 5.

Onderdeel van onze perfecte inrichting is zeker ook het asfalt waar wij ons op voortbewegen, dat nog het meest weg heeft van een biljartlaken. En mocht er al ergens een gat zitten, dan wordt er gelijk een ‘spoedreperatie’ in het leven geroepen om dit euvel te verhelpen. Niet in Californië, waar gaten net zo normaal zijn als je ze vindt in gatenkaas. En dit zijn geen kleine gaten, nee, zeker niet. Deze gaten kunnen serieuze gevolgen hebben voor het wiel dat hier in verstrengeld zou kunnen raken. Het is dus geregeld al slalommend je voortbewegen over een met gaten gevulde weg, terwijl je ondertussen let op medeweggebruikers en stopborden. Dat laatste is wel handig, omdat stoppen bij een stopbord een absolute verplichting is, op straffe van een behoorlijk hoge boete. Al met al is rijden hier dus een redelijke uitdaging.

Maar even terug naar de landschapsinrichting. Het is al menig keer voorgekomen dat ik het gevoel had dat ik zelf maar moest grasmaaien als ik aan mijn rechterkant, al rijdend, ineens grote helmen gras zag. En zelfs een enkele keer gele bloemen zie staan, die wij in Nederland toch vooral zouden afdoen als ‘onkruid’. Hier absoluut niet, sterker nog, de bloemen worden in deze tijd van het jaar in al hun glorie op waarde geschat. Over enkele weken is het hier volop zomer en zullen deze bloemen zich zeer lange tijd niet laten zien. Het schijnt dat ook ik dan ga verlangen naar de eindeloze velden met gele bloemetjes, in plaats van het verdorde landschap dat zich dan aan mij zal tonen. Of dat zo is zal alleen de tijd leren…

Als je wat beter kijkt naar het landschap om je heen, ga je het al heel snel intens waarderen. Zo wandelde ik de Cedar Creek Falls Trailhead, op een uurtje rijden van San Diego. Deze wandeltocht (“trail”), die begint op een klein parkeerplaatsje buiten het stadje Ramona, brengt je vanaf de top van een berg naar een waterval, de Cedar Creek Falls.  Zeker in deze periode na, voor Californische begrippen, natte periode staat alles in bloei. Dan zie je toch vrij interessante flora. Een paar prachtige voorbeelden onder aan de pagina. Als een ding duidelijk is wanneer ik hier rondloop is toch wel dat de natuur hier de baas is. De tocht naar de waterval is alles behalve gemakkelijk. De regenval heeft ervoor gezorgd dat het water in al haar kracht nog bezig is de weg naar beneden te zoeken en dat betekent dat zich complete rivieren hebben gevormd, dwars over de paden die bewandeld dienen te worden om het pareltje van de Cedar Creek Falls te kunnen bereiken. Al snel heb ik een stok gepakt om mij te begeleiden over mijn survivaltochten over takken en stenen om elke keer de andere kant van het riviertje te bereiken (ook hiervan onderaan een foto). Natte voeten zijn gegarandeerd. Maar met stok, hoed en vest om mijn middel gebonden komt het “Douwe Dabbert“-gevoel in mij naar boven.

Er wacht overigens een spetterende beloning voor al het survivalwerk. Aan het einde van de wandeling bevinden zich de Cedar Creek Falls. Een hoge, imposante, waterval, die grote invloed heeft op haar omgeving (zie de uitgelichte afbeelding). De temperatuur zakt een groot aantal graden en een gesprek is niet meer mogelijk door het geraas van water. Minutenlang staar ik naar het denderende water dat zijn weg naar beneden vindt. Het is een prachtige beloning aan het eind van deze wandeling. Oh nee wacht… Dit is pas de helft van de wandeling, de terugweg wacht nog. En helaas is deze weg terug dezelfde als de heenweg, met twee belangrijke verschillen: de weg is nu bergop en de temperatuur begint meer en meer te stijgen. In ons perfect ingerichte landje zou dit niet gebeuren, daar zou zo’n wandeling gewoon een rondje vormen, waarbij je via een andere route weer bij de parkeerplaats eindigt. Nou, geef mij toch maar een landschap waar “de natuur de baas is”… In ieder geval voor de komende tijd.