Can I paint with all the colors of the wind?

8 augustus 2017

Inspiratie en creativiteit zijn in Amerika volop te vinden. “The American Dream” kent een grote mate van maakbaarheid. Alles is mogelijk, zeker voor de rijken der aarde. Californië is daar misschien wel het toonbeeld van, zeker in en rondom Los Angeles. Je kijkt er je ogen uit, van de zeer toeristische pier in Santa Monica tot aan het veel te rijke Beverly Hills. Of het intens mooi ingerichte museum Getty Museum, waar veel Europese meesters samenkomen in een gebouw van paleiselijke allure, compleet met paradijselijke tuinen. Maar het toonbeeld van maakbaarheid, inspiratie en creativiteit is natuurlijk Hollywood. En die wereld wordt dan ook flink uitgebuit. En ik moet toegeven, als ik loop door de Universal Studio’s, een attractiepark die je fantasie te boven gaat, vind ik het niet erg dat ik hier veel van mijn dollars achterlaat. Het park slaagt er op een uiterst bijzonder manier in om je in de film te wanen. Homer Simpson kan in Springfields zomaar ineens voor je staan in Moe’s bar. Terwijl je na het zien van T-Rex meters omlaag stort in je bootje na een tour langs de dinosauruswereld van Jurassic Park, alwaar je dezelfde angsten voelt als bij het kijken van de legendarische filmreeks. En als je plaatsneemt in de simulator van de Transformers, ben je even helemaal deel van het gevecht van de robots tegen hun soortgenoten met slechte voornemens. En alsof dat allemaal nog niet genoeg is, kun je een paar uur later met Harry Potter mee op een bezemsteel, een attractie die je bereikt door te lopen langs het immense kasteel van toverschool Zweinstein en je dorst kun je er lessen met een filmisch boterbiertje. Alles wordt in het werk gesteld om ervoor te zorgen dat je je écht in deze gemaakte wereld waant. Buiten de Universal Studio’s kennen LA en Hollywood nog meer studio’s en parken die hiermee miljoenen toeristen naar binnen lokken. Disneyland ligt dan ook niet ver hier vandaan. In principe kun je in deze wereld je eigen inspiratie en creativiteit even loslaten, alles is voor je gedaan. En dan vraag ik me af, hoe krijgen ze het toch allemaal bedacht, want er is toch wel een hele hoop creativiteit nodig om een volledige filmwereld te kunnen bedenken?

Het antwoord op deze vraag vind ik een maand later, in een ervaring die ik “omgekeerde inspiratie” noem. In een aantal dagen loop ik door twee nationale parken van Amerika: Grand Teton National Park en het wereldberoemde Yellowstone National Park. Beide parken bieden adembenemende natuur en herhaaldelijk overvallen “omgekeerde inspiratie”-momenten mij, zoals onverklaarbare visioenen van de Disneyfilm Pocahontas. Ik snap ineens veel van de zinnen uit het wereldberoemde liedje “Colors of the Wind”. Immense bergen, soms zelfs hartje zomer nog bedekt met sneeuw, met immens groene vlaktes en geluiden van vallend, kletterend water brengen de zin “Can you sing with all the voices of the mountain?” zomaar bij me naar boven. Als ik niet veel later bovenop zo’n berg de prachtige kleuren van de levende natuur zie, vraag ik me dan ook automatisch af: “Can you paint with all the colors of the wind?”. In de parken zijn er diverse uitkijkpunten met de namen “Inspiration point” of “Artist point”, waardoor ik Walt Disney en Steven Spielberg hier al samen zie zitten, terwijl de ene Pocahontas bedenkt en de ander een nieuwe scène voor King Kong of Jurassic Park in dit weidse, prachtige landschap.

Yellowstone National Park is een vulkanisch gebied en kent talloze heetwaterbronnen en geisers. Deze geisers dragen al haast sprookjesachtige namen, zoals “Old Faithful” of “Anemone”, maar ze zetten je creatieve omgekeerde inspiratie ook danig aan het werk. Ik bekijk een geiser met de naam “Grotto”, die continu rook uitblaast, compleet gepaard met een geluid dat nog het meest wegheeft van een zware zucht, vol wrok. Tel daarbij op de ruwe structuur van de geiser, met veel rotsen en water dat elke kant opspuit, waarvoor veel van de omringende bomen tot as zijn vergaan en je snapt misschien dat ik hier de slechte Cruella de Vill uit de 101 Dalmatiërs in terugzie. Compleet met sigaret en haar onvoorspelbare uitbarstingen, zou het mij niet verbazen als de creatieve breinen van Disney hier langsliepen op zoek naar een slechterik voor hun hondenverhaal. En dan de heetwaterbronnen, met de wonderlijkste vormen en de meest prachtige kleuren. Op een afstandje kijk ik uit over de “Grand Prismatic Spring”, die zich kenmerkt met zeer opvallende, door zwavelbacteriën veroorzaakte, kleuren: blauw – groen – geel – oranje. Het kleurenspel is al indrukwekkend op zichzelf, maar wanneer de zon vanachter een wolk tevoorschijn komt, voel ik mezelf ook heel eventjes een wereldberoemde schilder als Picasso of Van Gogh. Ik heb het gevoel dat ik de “Zonnebloemen” hier nu ter plekke zou kunnen schilderen.

In deze nationale parken is er ook een continu verlangen naar het vinden van wild. Beren, Bizons, Elanden, Antilopen, op elke hoek kan er een wild dier op je staan te wachten. Ik zie Gaffelbokken (Pronghorns, een soort antilope) lopen die in mijn beleving net de openingsscène van de The Lion King zijn uitgelopen. In de verte loopt ineens een duo wolven. En wat is dat kleine witte wat erbij loopt? Een Coyote? Of zag mister Kipling dit beeld ook toen bij bedacht dat het mensenkind Mowgli uit Jungle Book is opgevoed door een roedel wolven? Het hoogst haalbare gespotte wild in deze nationale parken lijkt toch wel de beer. Gevoed door veel waarschuwingsborden (“Be Bear Aware”) langs de kant, zullen Hanna en Barbera op een woelige zomermiddag, al picknickend op hun Yogi Bear moeten zijn gekomen. En als ik later thuis erachter kom dat Yogi in “Jellystone” woont weet ik uiteindelijk zeker dat “omgekeerde inspiratie” dus echt bestaat. Het is nu aan mij om van deze omgekeerde vorm van inspiratie een vooruitstrevende te maken. Als ik dit knopje gevonden heb in mijn volgend bezoek in een nationaal park, dan kunt u dat als eerste hier lezen, of u moet ervoor naar de bioscoop. Nu eerst nog maar even wegdromen in mijn overactieve brein…

Foto verantwoording: www.yellowstonepark.com