An (un)expected journey!

30 maart 2017

Onder het kopje San Diego doe ik verslag van mijn belevenissen in Amerika. Over het leven en werken in Amerika, als mens en als wetenschapper.

We schrijven maandag 20 maart 2017. Mijn koffers staan klaar voor een groot avontuur, aan de andere kant van de wereld. Een volgende stap in mijn carrière, of beter, in mijn hele leven. Vanaf morgen leef en woon in in San Diego. En vanaf 3 april begin ik aan mijn leven als wetenschapper aan de Universiteit van Californië, San Diego (UCSD).

20 maart 2017 is een van de vreemdste dagen uit mijn leven. Vorige week heb ik afscheid genomen van veel van mijn dierbare vrienden. Vanavond volgt dan nog ‘eventjes’ mijn directe familie. Wat is het verdrietig, maar wat was ik er tegelijkertijd ook aan toe. Een nieuwe uitdaging, een nieuw onderzoek, een nieuw land. Wat zal het allemaal gaan brengen?

21 maart 2017, heel vroeg in de morgen. Om 10.05 staat het vertrek gepland van mijn vliegtuig met bestemming Seattle. Drie uur voor vertrek aanwezig en een autoreis van ongeveer 2 uur, dus maak de rekensom maar. Samen met mijn ouders maak ik dit eerste deel van een lange reis richting Schiphol Amsterdam Airport. Het is opmerkelijk druk op de Nederlandse wegen zo vroeg in de morgen, maar het belemmert ons niet om ruimschoots op tijd op Schiphol aan te komen.

Daar verloopt alles vlotjes. Oké, ik vergeet de telefoon in de auto, dus ik loop met de autosleutels van mijn vader terug naar de parkeergarage. Makkelijk op te lossen probleempje dus. De bagage ben ik binnen no-time kwijt. Wel nog even 85 euro betalen omdat ik voor deze lange reis toch maar twee koffers bij me heb. Ook dat is zo gepiept en met twee vers uitgeprinte boardingpassen begeef ik me met mijn ouders nog even naar een ontbijtplekje op Schiphol. De vriendelijkheid is bij de meeste mensen op bed blijven liggen, maar goed het is nog steeds heel vroeg in de morgen. Het voorlopig laatste Nederlandse ontbijtje is toch een feit.

Dan komt het moment om nu ook mijn ouders achter me te laten. Twee dikke knuffels verder begeef ik me naar het balkon van Schiphol, alwaar de Efteling-achtige wachtrijen zich bevinden, die uiteindelijk uitkomen bij de bagage controle. Een uiterst lange afscheidsbalkonscène met mijn ouders is dus het logische gevolg. Een kleine 30 minuten later ben ik aan de beurt. Vol overtuiging maak ik mijn broekzakken leeg. Portemonnee, telefoon en sleutels. Huh? Wat is dat nou? Twee sleutelbossen? Dat lijken wel… Neeeeeee!!! Wat blijkt, ik heb de sleutelbos van mijn vader nog in mijn handen. Natuurlijk veilig in mijn zak gestopt toen ik de telefoon ging halen. Lekker handig. De douanebeambte is niet blij als ik aangeef “dat ik terug moet”. Hij vindt het uiterst verdacht en ik vraag hem of ik dan op zijn minst even bellen mag. Gelukkig heeft mam haar sleutelbos bij zich en is er dus geen andere oplossing om de sleutelbos mee te nemen naar Amerika.

Nou goed, alles bij elkaar toch weer een tijdje verder. Op zoek naar mijn gate. Vlucht DL143. Amsterdam-Seattle. Geheel volgens schema beweegt de Airbus zich naar achteren om vervolgens op eigen kracht voorwaarts te keren. Op het panoramaterras zie ik een rode jas en ik neem aan dat die van mijn moeder is. Ik zwaai.

12 uur later sta ik op Seattle-Tacoma International Airport. Met mijn J1 VISA klaar voor inspectie ben ik binnen no time het land binnen. Daar begint het liedje opnieuw, zodat ik andermaal word herinnerd aan mijn tweede sleutelbos. 3 uur later stap ik opnieuw in een vliegtuig, een Embraer, met als bestemming San Diego… En ondanks het einde van een lange reis is het slechts “het einde van het begin”.
PS. FedEx heeft de sleutelbos inmiddels veilig van San Diego naar Merkelbeek gebracht.

Bron voor de afbeelding: https://www.pinterest.com/ZapdoZ/delta-airlines/