Life is a highway…1

30 augustus 2017

In 1991 bracht de  zanger Tom Cochrane het liedje “Life is a Highway” uit en het werd een nummer 1 hit in zijn thuisland Canada. Desalniettemin zal de jeugd het liedje waarschijnlijk kennen van de band The Rascall Flats, die het nummer dunnetjes overdeden als titelsong voor de Disney Pixar animatiefilm Cars. En, volledig bevooroordeeld door mijn liefde voor deze briljante Disney filmreeks: het is een prachtig nummer. In Nederland vond ik dat al, maar in Amerika ben ik dit nummer, indien mogelijk, nog mooier gaan vinden. Want hier kom je erachter dat “Life” écht “a highway is” en “I wanna ride it all night long”.

Dat Life in Amerika een highway is heeft denk ik meerdere redenen. Ten eerste is er denk ik nergens op de wereld waar het leven écht zo snel gaat. Miljoenen auto’s razen over de Amerikaanse highways. Dat het leven voor grote groepen mensen in Amerika ook net iets té snel gaat, wordt pijnlijk duidelijk als je door een van Amerika’s grote steden loopt. Daklozen en verslaafden vullen de straten. Zij hebben duidelijk de aansluiting met de hoge snelheidslijn die de Amerikaanse samenleving is, gemist.  Naar schatting leven 35 miljoen mensen in Amerika in armoede, dat is ruim 12 procent van de bevolking. In het huidige politiek klimaat lijkt die kloof tussen arm en rijk alleen maar groter te worden. Deze arme mensen staan niet in de file op de highway, maar proberen elke dag te overleven, terwijl hun Amerikaanse landgenoten in sneltreinvaart aan hun voorbij trekken. Snel is  een favoriet woord in Amerika: de highways zitten vol met heel veel snelle wagens en vooral die mensen die snel op de ladder kunnen klimmen worden heel snel rijk. Heel rijk. De snelle samenleving is een reden dat het leven hier inderdaad een “highway” is, maar gezien de grote kloof tussen arm en rijk, geeft de toevoeging “I wanna ride it all night long” nog te denken.

De reden voor deze toevoeging wordt duidelijk als we op een andere manier ernaar kijken. Amerika is een immens groot land en om het hele land met elkaar te verbinden ligt er hier in totaal ruim 11,5 miljoen kilometer aan wegen, waarvan er een dikke 100.000 km het predicaat “snelweg” krijgt. Met andere woorden: de gemiddelde Amerikaan brengt een groot deel van zijn leven ook echt door in de auto, simpelweg om van A naar B te komen. “Life is a highway” dus. Waar wij in Nederland voor een ritje van Maastricht naar Groningen 3,5 uur in de auto zitten, heeft een Amerikaan alleen al 6,5 uur nodig om van San Fransisco in het “nabijgelegen” Los Angeles te komen. Een rit waar ze overigens hun hand niet voor om draaien, want “Life is” dan inderdaad “a highway”.

Sinds afgelopen week kan ik echter wel zeggen zo’n ritje van San Francisco naar Los Angeles helemaal niet zo’n straf hoeft te zijn. Hier ligt namelijk een van de meest populaire routes van Amerika: de California Highway 1. En wat mij betreft is het helemaal niet overdreven om deze weg, die grote gedeeltes pal langs de Stille Oceaan loopt, het nummer “1” te geven. Vanuit San Francisco bereik je al gauw Santa Cruz, een prachtig stadje met een gezellige pier. Hier demonstreren zeeleeuwen, otters en zeehonden, dat een “niet zo snel leven” uitstekende mogelijkheid biedt om relaxed door het leven te gaan. Zij liggen hier gebroederlijk op de steigers van de pier. En het contrast kan bijna niet groter als je op de “Santa Cruz Boardwalk”, het oudste pretpark van de VS, enkele minuten later hoge snelheden kunt bereiken in de beroemdste houten achtbaan ter wereld: De Giant Dipper. De Highway 1 leidt je vervolgens naar het liefelijke Monterey, waar de wens om  dé reus van de zee, de walvis, te spotten tot een commerciële kunst is verheven. Even later kom je in het charmante Carmel-by-the-Sea, waar Clint Eastwood ooit burgemeester was en nu de rijken der aarden zich vergapen aan de vele kunstgalerijen en dineren in dure restaurants. Waarschijnlijk om even niet zo heel snel te hoeven leven.

Soms is de natuur soms nóg sneller en medogenlozer dan de Highway. Vlak nadat ik met open mond het natuurgebied Big Sur ingereden ben, waar de kust grillig, en prachtig is, blijkt de Highway 1 te zijn ingestort tijdens een storm. Nog vol van verbazing van de immense Bixby brug, die één van die grilligheden van het landschap moet overbruggen zodat de Highway 1 verder kan, geven dwingende borden aan dat je absoluut niet meer verder kan. De Highway zomaar doorsneden door de kracht van de natuur. Er zit niets anders op dan om te keren. Gelukkig niet echt een straf, want nu mag ik nog een keer genieten van al de weidsheid van het Californische landschap. Op de Highway 1 ga je dus eigenlijk helemaal niet snel, want je wilt continu stoppen om alles op je in te laten werken. Hoe anders is het op het alternatief voor de ingestorte Highway 1, de Highway 101. Hier is het, ondanks dat het landschap ook prachtig is, toch de snelheid die het belangrijkste is. Opgelucht ben ik dan ook als ik, na deze omweg van ruim 2 uur, de Highway 1 weer ontmoet. En rondom Cambria is het landschap ineens niet meer grillig, maar veel vlakker en uitgerekter. Zelfs de Stille Oceaan besluit op dit stukje zijn naam eer aan te doen. Ik bedenk hoeveel moois ik op de Highway 1 gezien heb en kan maar één ding concluderen: áls het leven een Highway 1 was, dan zeg ik: “I wanna Ride it all night long”!

Bron afbeelding: https://cambriainns.com/highway-1-road-trip/