Vaders van San Diego

29 april 2017

Een kenmerk van de Westerse samenleving is toch wel dat alles snel gaat. Binnen een dag kunnen we aan de andere kant van de wereld zijn. Via beeldbellen hebben we binnen een aantal seconden iemand in bijna HD-kwaliteit in de huiskamer, ook als je je aan de andere kant van de wereld begeeft. In Amerika zijn Über en Lyft twee initiatieven waar particulieren hun auto kunnen inzetten als taxi immens populair. Het resultaat is dat je je in no time van A naar B kunt verplaatsen. Op een app geef je je start en -eindpunt aan in binnen enkele seconden staat er een auto voor je neus. Het is een handigheid waar de gemiddelde Amerikaan veel gebruik van maakt, getuige ook het grote aantal chauffeurs dat zich via deze bedrijven aanbiedt. Ja, als er een land op de wereld het toonbeeld is van een snelle samenleving is het toch wel Amerika. Supermarkten zijn soms wel 24u per dag geopend en meer nog dan in Nederland wordt je overladen met reclame, via billboards, post en zelfs meerdere malen via de SMS.

En dus moet de gemiddelde Amerikaan zo nu en dan even onthaasten. En waar kun je dat bij uitstek doen? Juist, in een sportstadion. En waar wij Europeanen massaal naar de voetbalstadions trekken, zoekt de Amerikaan zijn ontspanning bij basketbal, American Football en Baseball. Baseball wordt ook niet voor niets America’s Favorite Pastime genoemd. Dus hoog tijd voor een bezoekje aan de lokale helden van deze sport: de San Diego Padres. Het stadion bevindt zich midden in Downtown, het echte centrum van San Diego, waar je je met eigen auto voor de wedstrijd niet moet vertonen en dus bieden de chauffeurs van Lyft een welkome oplossing. Tegenstander van de avond zijn de Miami Marlins. Het is nog vroeg in het seizoen, want het basball seizoen in Amerika loopt van april tot oktober. Vervolgens vinden de playoffs plaats, die eindigen met de zogenaamde World Series, het uiteindelijke kampioenschap. Inderdaad, de World Series, waar dus alleen teams uit Amerika aan mee doen, want als je de beste van Amerika bent, ben je dat ook meteen van de wereld, toch? Een veelzeggend gegeven over de Amerikaanse instelling en mentaliteit.

Het is druk op weg naar het stadion en het wordt steeds meer duidelijk dat dit een grote sport is in Amerika. Er staan lange rijen voor de ingang van het Petco Park, waar het dringen geblazen is voor de gratis weggegeven hoodies met het logo van de Padres. Het is daarom niet verwonderlijk dat er nog veel mensen buiten staan als de wedstrijd al lang en breed begonnen is. Maar dat is helemaal geen probleem. Baseball wordt gespeeld in 9 rondes, oftewel innings. In elke inning krijgt elk team de kans om punten te scoren als ‘slagteam’, terwijl het andere team juist probeert om dit team zo snel mogelijk van ‘slag’ af te krijgen. 9 innings dus, waarvan er een zeer groot aantal op 0-0 eindigen. We zouden dus kunnen zeggen dat Amerikanen onthaasten met een langdradige, op het eerste gezicht haast saaie sport. Het spel ligt namelijk veelvuldig stil. Dan is er een hoop aandacht voor reclame-activiteiten op en rond het veld. Of is er veelvuldig de kans om even naar de vele eet -en drankgelegenheden te lopen om daar een maandsalaris er doorheen te jagen aan bier ($12,50 voor een Stella Artois!) en fastfood. Ja, het is lastig om je te concentreren op waar je eigenlijk voor gekomen bent: de wedstrijd.

Toch verveel ik me geen moment. De meeste tijd besteed ik toch aan het onder de knie krijgen van het spelletje. Ik verdiep me in het interessante samenspel tussen gooier (pitcher) en slagman. In eerste instantie zou je zeggen dat deze personen een gemeenschappelijk belang dienen, maar schijn bedriegt. Waar de slagman belang heeft in het slaan van de bal, heeft de pitcher er vooral baat bij hem hier niet in te laten slagen, zonder dat de indruk wordt gewekt dat de pitcher dit met opzet deed. Met andere woorden: hij haalt alles uit de kast om een bal te gooien die welliswaar te slaan was, maar waar de slagman toch hopeloos faalt. Aan de scheidsrechter de taak om te bepalen of zo’n bal nu slaanbaar was of niet. Als dat namelijk wel het geval is, dan loopt de slagman het risico om “uit” te zijn. En bij drie uit is de tegenstander aan slag. Dat scheidsrechteren is overigens, net als bij ons voetbal, niet gemakkelijk, want ook hier weet het hele stadion het beter. Bovendien is het ook nog een gevaarlijk beroep. Omdat de scheidsrechter moet beoordelen of een bal slaanbaar was, staat hij pal achter de slagman, alwaar de ballen met een rotvaart aankomen. En zo kreeg de scheidsrechter in kwestie, toch zeker voorzien van een behoorlijke hamburgerlaag, tijdens deze wedstrijd de bal keihard in zijn pens. Genoeg reden om als publiek op te veren en dit “hoogtepunt” te vieren.

Helemaal niet zo saai dus, dat baseball. Ik begin het nog te begrijpen ook. Als er uiteindelijk iemand raak geslagen heeft en een van de honken bereikt, wordt het pas echt leuk, want nu kunnen er punten gescoord worden. Het liefst op een manier die toch wel het hoogst haalbare is in de sport: een homerun, wanneer de bal buiten het bereik van de spelers in de tribunes eindigt. De Padres zijn aan slag en hebben al één persoon raak zien slaan die inmiddels op een van de honken staat, als een Mexicaan aan slag komt. Het publiek, vooral in de vorm van een potige dame achter me, wordt onrustig. “Homerun, Homerun, Homerun!” schreeuwt ze. En ze krijgt gelijk. De speler in kwestie slaat de bal de tribunes in en het stadion ontploft. Enerzijds omdat er nu een gelukkige supporter is die een bal mee naar huis kan nemen, maar meer nog omdat de San Diego Padres nu twee punten hebben gescoord. Zoals het hoort als supporter, bedank ik de dame achter me en vier ik het kortdurende feestje uitbundig met haar mee. Een kortstondige vriendschap voor het leven is geboren en de rest van de wedstrijd kijkt ze niet meer naast haar man, maar op een van de vrije stoelen naast mij.

Na 9 innings, we zijn inmiddels ruim 2 uur verder, is de stand gelijk: 3-3. En als er iets is waar de Amerikanen een hekel aan hebben, dan is het een gelijkspel. En wat doe je dan? Juist, dan schaf je dat gewoon af. Het is een van de redenen waarom de Amerikanen moeite hebben met voetbal. Het idee dat je een wedstrijd start met een kans dat er geen winnaar komt, blijkt ondraaglijk. En dus ga je gewoon door tot er een winnaar komt. Inning na inning. Inning 10: 0-0 De spanning wordt steeds groter, want nu is één foutje bepalend. En dat foutje maakt de thuisploeg. Een op het oog vangbare bal schiet door en de bezoekers kunnen punten scoren. Het stadion loopt leeg, de liefde voor de thuisploeg is in één klap weg en ook mijn nieuwe vriendschap voor het leven bekoelt. “We” verliezen, met 6-3. De zit van bijna 3 uur zit erop. En uiteindelijk heb ik me geen moment verveeld.

In de nazit hoor ik dat de San Diego Padres toch vooral een groep jonge jongens zijn “uit eigen kweek”. Een team in opbouw dus. Voorzichtig zeg ik dat we dat in het Nederlandse voetbal ook vooral “in opbouw” zijn. Al is dat vooral om mezelf te overtuigen. Voetbal zal het hier in Amerika waarschijnlijk nooit maken en dus zal ik mij zo nu en dan richten tot het baseball Om mij, gedurende drie uur, onder te dompelen in dit toonbeeld van Amerikaanse cultuur. En waar het vooraf langzaam en saai leek, blijkt ook dit uiteindelijk snel en vol commerciële prikkels. Het hoort er blijkbaar allemaal bij. En naast een ‘stand-in’ voor ons voetbal kan ik me bij de San Diego Padres ook weer even thuis voelen: Padres is namelijk Spaans voor ‘vaders’ of ‘ouders’, waardoor ook ik in het Petco Park heel even thuis ben.

Bronvermelding afbeelding: http://www.hiltonsandiegobayfront.com/discover/experience-san-diego/attractions/petco-park